Trainingskampen in de herfstvakantie

Deze blog is, net als twee eerdere blogs, afkomstig van Mirjam Goudswaard. 
Het leek me goed om ook een keer via een fotootje te laten zien wie Mirjam is:

 

De herfstvakantie stond vroeger in het teken van het trainingskamp. De eerste helft van de vakantie was voor de pupillen. Halverwege de week werden de junioren naar de kamp locatie gebracht en de pupillen weer naar huis.
De kampen waren niet altijd op dezelfde plek. Twee locaties zijn wel memorabel te noemen.

Eikendal in Burgh-Haamstede
Het Spiritkamp is een aantal keer in Eikendal gehouden. Een ideale locatie, want dicht bij het bos, het strand en de duinen. Er werd tijdens deze kampen goed getraind en ’s avonds was er vaak ruimte voor een nachtspel of een bonte avond. Vooral het nachtspel was een mooie uitdaging. Rennend spullen smokkelen zonder betrapt te worden over een heuvelachtig terrein in het donker. Het gebeurde regelmatig dat je daardoor ineens een stuk naar beneden viel of in de bosjes belandde. Gelukkig zorgde de vuurtoren af en toe voor wat licht.

De accommodatie was ook uniek. De atleten sliepen in een soort houten bungalows voor zo’n zes personen. Niet enorm luxe, maar met twee of drie slaapkamers, een zeer simpele woonkamer en een klein badkamertje. En je kunt je voorstellen dat het voor tieners op kamp ideaal is om in een eigen bungalow zonder begeleiding te slapen. Dat is een garantie voor ontzettend korte nachten. Het gebeurde ook wel dat de bewoners van meerdere huisjes de matrassen in één huisje verzamelden en iedereen gezellig op een groot matrasoppervlak in de woonkamer sliep.

Schaik
Ook in Schaik kon je supergoed trainen in de bossen. De accommodatie was hier wat minder luxe. We sliepen in een soort schuurtjes met daarin een grote verzameling stapelbedden. Op zich prima, maar ik denk dat iedereen die mee is geweest naar Schaik nooit de beheerder zal vergeten.

In Eikendal was er nog vrijheid, maar hier was een man die zijn taak als kampbeheerder ontzettend serieus nam. Met zijn hond – ik denk zelfs een herdershond al kan dat in de herinnering zo ontstaan zijn – ging hij langs de verschillende hutjes en ging dan vreselijk tekeer als er nog geluid uit de huisjes kwam.

Hij stond ook met zijn neus bovenop de corveeërs die de afwas moesten doen. Hij gebruikte nog net geen loep om de afwas op achtergebleven vuil te controleren. De laatste avond in Schaik was er een grote prijsuitreiking waarbij veel slagroomtaarten uitgedeeld zijn. Die kun je opeten, maar in dit geval vlogen ze over het hele terrein. Ik vrees dat de arme man nog weken lang overal slagroom tegengekomen is. Niet zo vreemd dat we in Schaik maar één keer geweest zijn.

De kampen waren altijd geweldig. De leiding was gezellig, de trainingen leuk en je kwam standaard nauwelijks aanspreekbaar door vermoeidheid thuis. Maar ontzettend voldaan. Het was zelfs zo dat de kampen één van de redenen waren om er ieder jaar weer een jaartje lidmaatschap aan vast te plakken. 

 

Bedankt Mirjam!