De oude baan: wedstrijden en trainingen

Het valt niet mee om voldoende tijd te vinden voor het regelmatig plaatsen van een blog. Daarom is het geweldig als anderen zo nu en dan ook eens een tekst en wat foto's aanleveren. Ik ben dan ook heel blij met het aanbod van Mirjam Goudswaard. Enkele weken terug schreef ze mij het volgende:

"Als je het leuk vindt, kan ik ook twee blogjes/informatie met foto's aanleveren over de jeugd uit mijn tijd (zo'n 20 jaar geleden). Toen waren de sportkampen en de meerkamp in Weert dé uitjes van het jaar. Ik heb daar ook wel foto's en zo bij."

en

"Ik vind het echt leuk om jouw blog te lezen. Ik kom al sinds ik een klein meisje was op de vereniging. Mijn vader (Cor) is altijd actief geweest, mijn zus deed veel wedstrijden en mijn moeder stond altijd in de kantine. Ik heb dan ook heel veel herinneringen aan de club en aan alle mensen/prestaties uit vroeger jaren."

Nou, ik heb inmiddels materiaal voor drie blogs aangeleverd gekregen. Hierbij de eerste. Natuurlijk wil ik jullie ook tonen wie Mirjam is. Dus Mirjam, als je een foto van jezelf kunt aanleveren, dan plaats ik die bij de volgende blog van jou er bij.

Hierbij de eerste blog van Mirjam Goudswaard:

Op dit moment beschikt onze vereniging over een prachtige gerenoveerde baan. Maar het grootste deel van het 50-jarig bestaan moesten de atleten hun trainingsarbeid verrichten op een baan die liefkozend ‘het knollenveld’ genoemd werd. Het was een grasveld met een kunststof middengedeelte en een sprintdeel van gravel.

Gras en gravel zorgden ervoor dat er geen vaste belijning was. Bij wedstrijden was het dan ook zo dat de materiaalman de dag ervoor aan de slag moest met de krijtkar. Zo maakte hij op het gras een rondbaan (de ene keer wat strakker uitgevoerd dan de andere keer) die ervoor zorgde dat er een rondje van 250 meter gelopen kon worden. Een deel daarvan over het gras, de rest over de gravelbaan.

Op het gravelgedeelte moesten lijnen voor de sprint getrokken worden. Sprinten ging op die baan uit houten blokken. Het uiteinde van de rechte gravelstrook was tegelijkertijd de aanloop van het speerwerpen. Werpen (speer en discus) ging richting het voetbalveld. Daar moesten dus goede afspraken over gemaakt worden met SHO. Want je kunt geen wedstrijd houden als er op het veld ook gevoetbald wordt. Hetzelfde gold natuurlijk voor de training.

Het klinkt, zeker met de gemakken die de huidige accommodatie biedt, een beetje als behelpen, maar als je niet anders gewend bent, dan viel het allemaal wel mee.

Een training kon prima op deze baan. Inlopen ging om de voetbalvelden van SHO, naast de atletiekbaan of een rondje Boezem. Al was dat laatste niet al te populair en wist iedereen wel een manier om je in de grienden te verstoppen om zo nep hijgend aan te sluiten bij de fanatiekelingen die wel het hele rondje liepen.

Verder was alles mogelijk op de baan. Alleen bepaalde onderdelen vergden wat improvisatie. Nu staan er bijvoorbeeld mooie strepen op de baan die precies laten zien waar de horden moeten staan. Die strepen heb je niet op gravel. En het is wel handig om op de juiste afstanden te trainen. Daarom stonden er op een bepaald moment wel wat kleine verfstreepjes op de betonnen rand langs de baan. En een wisselvak om estafette te oefenen, was er ook niet.

 

Toch was het een mooie tijd met veel goede prestaties. De compacte baan had ook iets heel knus. Door de beperkte oppervlakte was je tijdens de trainingen altijd in elkaars buurt. Wel zo gezellig. De overgang naar de nieuwe grote 400 meterbaan was dan ook wel even wennen. 

 

Wil jij ook een stukje tekst en wat foto's aanleveren voor de blog, prima! Dan graag een tekst met een omvang zoals die van deze blog en wat foto's sturen naar hordijk@spirit50jaar.nl